Igrzyska 1960 roku przyniosły wysyp gwiazd. W Rzymie swój olimpijski sukces świętował najsłynniejszy bokser wagi ciężkiej XX wieku Amerykanin Cassius Clay, czyli Muhammad Ali (na fot.). Zanim przeszedł na zawodowstwo, zdążył pokonać w finale Zbigniewa Pietrzykowskiego.
W stolicy Włoch jedyne złoto zdobył Raimondo d’Inzeo. Rywalizujący w jeździectwie w latach 1948-76 Włoch zdobył sześć medali w ośmiu olimpijskich startach. To jeden z najlepszych wyników w historii. W 2012 roku w Londynie po raz dziesiąty wystartował kanadyjski jeździec Ian Millar.
Raimondo w jego wszystkich olimpijskich występach towarzyszył brat Piero, który – choć mniej utytułowany – uzbierał również sześć medali (dwa srebrne i cztery brązowe).
Rzymianie mieli także okazję oklaskiwać podczas igrzysk jednego z najbardziej rozpoznawalnych długodystansowców XX wieku – Etiopczyka Bikilę Abebe. Sportowiec ten zasłynął tym, że wygrał maraton biegnąc boso. Jego triumf w miejscu dawnego Imperium Rzymskiego stał się ważnym symbolem dla krajów afrykańskich, walczących w tym czasie o uniezależnienie się od europejskich mocarstw kolonialnych.
Abebe cztery lata później w Tokio ponownie wygrał maraton, tym razem już w butach. Tym samym stał się pierwszym lekkoatletą, który zdołał powtórzyć olimpijski triumf w najdłuższym biegu. Jakby tego było mało, zdecydował się wtedy na start zaledwie sześć tygodni po operacji wyrostka robaczkowego.
O ile w Melbourne zachwycano się Betty Cuthbert, o tyle w Rzymie podziwiano amerykańską lekkoatletkę Wilmę Rudolph. Ciemnoskóra sprinterka w dzieciństwie chorowała na polio, przechodziła także bardzo poważne zapalenie płuc. Mimo tego już w wieku 16 lat zdobyła pierwszy medal olimpijski – w 1956 roku w sztafecie 4×100 m. W Rzymie jej gwiazda jaśniała pełnym blaskiem – zdobyła trzy złote medale: w biegu na 100 i 200 m oraz w sztafecie 4×100 m. Została też ochrzczona przez europejską prasę „Czarną Gazelą”.
Igrzyska w Tokio, w 1964 roku, były ukoronowaniem kariery wspaniałej australijskiej pływaczki Dawn Fraser. Została ona pierwszą zawodniczką, która zdobywała trzykrotnie olimpijskie złoto w tej samej konkurencji. Jej koronnym dystansem było 100 m stylem dowolnym. Pierwszy sukces odnotowała w 1956 roku w Melbourne w wieku 18 lat. Później „era Fraser” trwała dekadę. W sumie pływaczka zdobyła osiem medali olimpijskich – cztery złote i cztery srebrne.
Jeszcze większym osiągnięciem niż Fraser na tej samej olimpiadzie mogła poszczycić się radziecka gimnastyczka Larysa Łatynina, która do 2012 roku otwierała klasyfikację multimedalistów, aż została zdystansowana przez amerykańskiego pływaka Michaela Phelpsa. W trzech igrzyskach, w latach 1956-64, zdobyła aż 18 medali, z czego połowę złotych.
Urodzona na Ukrainie Łatynina olimpijskie występy rozpoczęła od mocnego uderzenia w Melbourne. Zdobyła wówczas sześć medali, z czego aż cztery złote. Wspaniałą serię kontynuowała w Rzymie (znów sześć medali, w tym trzy złote), by zakończyć ją w Tokio kolejnymi sześcioma krążkami (dwa złote).
Łatynina była bardzo wszechstronną gimnastyczką, dzięki czemu mogła startować w wielu konkurencjach. Po zakończeniu kariery przez 11 lat (1967-77) prowadziła żeńską reprezentację ZSRR.
Stolica Japonii była również niezapomnianym miejscem dla węgierskiego waterpolisty Dezso Gyarmatiego. W Tokio zdobył piąty medal na piątych kolejnych igrzyskach. W tym czasie węgierscy piłkarze wodni należeli do światowej czołówki, ale wyczyn Gyarmatiego jest wart uwagi, chociażby z tego względu, że pomiędzy pierwszym medalem zdobytym w Londynie a ostatnim upłynęło 16 lat.
Węgier godnie uczcił swój jubileusz – w Tokio sięgnął po trzecie złoto w karierze; miał w dorobku również srebro i brąz.(PAP)
mar/ cegl/ pp/