Trwał przeszło półtora miesiąca i był najdłuższym strajkiem w Polsce Ludowej. Mija 35 lat od rozpoczęcia protestu studentów i pracowników Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu. Jeden z ważniejszych postulatów dotyczył określenia transparentnych zasad wyboru władz uczelni.
Kiedy rektorem został – popierany przez komunistyczne władze – Michał Hebda, studenci i pracownicy naukowi WSI przystąpili do strajku okupacyjnego.
Zdaniem historyka Sebastiana Piątkowskiego z Instytutu Pamięci Narodowej, było to wydarzenie bez precedensu.
Protest trwał 49 dni i był najdłuższy w PRL – u. Miał też charakter międzynarodowy, bo przyłączył się do niego – przebywający na uczelni – stypendysta z Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
Już po tygodniu w wielu ośrodkach akademickich w Polsce, Niezależne Zrzeszenie Studentów rozpoczęło strajki solidarnościowe, w których brali udział młodzi ludzie między innymi z Łodzi, Krakowa czy ze Szczecina.
Wiceprezydent Radomia Karol Semik był jednym z protestujących pracowników uczelni. Po latach wspomina wyjątkowe wsparcie różnych środowisk. Okupujący budynki WSI mogli liczyć na pomoc Kościoła. Księża z okolicznych parafii przychodzili, by odprawiać msze. Żywność dostarczali członkowie Solidarności Rolników Indywidualnych.
Strajk został przerwany 13 grudnia 1981 roku, zaraz po wprowadzeniu stanu wojennego.
(IAR)/ Anna Orzeł, Fot. Archiwum