Jerzy Brzęczek, 18 stycznia 2021 roku sensacyjnie zdymisjonowany przez prezesa PZPN Zbigniew Bońka, prowadził piłkarską reprezentację Polski w 24 meczach, awansował z nią do mistrzostw Europy.
A jaki bilans mieli i jakie sukcesy odnieśli jego poprzednicy w ostatnim półwieczu (poczynając od kadencji Kazimierza Górskiego)? Sporządziliśmy bilans ich gier i osiągnięć.
– Okres pracy z reprezentacją: sierpień 2018 – styczeń 2021. Bilans gier: 24 mecze; 12 zwycięstw, 5 remisów, 7 porażek. Sukces: awans do ME 2020. Charakterystyka: zarówno jego nominacja, jak i dymisja przez prezesa PZPN Zbigniewa Bońka była ogromnym zaskoczeniem, a gra jego drużyny i… książka o nim powodem do wielu kpin i negatywnych opinii kibiców.
– Okres pracy z reprezentacją: listopad 2013 – lipiec 2018. Bilans gier: 50 meczów; 26 zwycięstw, 15 remisów, 9 porażek. Sukces: ćwierćfinał ME 2016 i awans do MŚ 2018. Charakterystyka: był perfekcjonistą w każdym calu, wprowadzał nowe zasady w funkcjonowaniu kadry. Często potrafił wycisnąć maksimum możliwości od swych podopiecznych, nie udał mu się „tylko” rosyjski mundial.
– Okres pracy z reprezentacją: lipiec 201 – październik 2013. Bilans gier: 18 meczów: 8 zwycięstw, 4 remisy, 6 porażek. Sukces: brak. Charakterystyka: został nominowany na funkcję selekcjonera jako praktycznie jedyny poważny kandydat. Nowa ekipa PZPN, na czele ze Zbigniewem Bońkiem, chroniła go mimo wpadek. Ale tylko do czasu…
– Okres pracy z reprezentacją: październik 2009 – lipiec 2012. Bilans gier: 37 meczów; 15 zwycięstw, 13 remisów, 9 porażek. Sukces: faza grupowa ME 2012 (awans jako współgospodarz). Charakterystyka: miał być zbawcą drużyny, otrzymał duży kredyt zaufania od kibiców i mediów. Zawiódł jednak oczekiwania. Jego ekipa w teoretycznie najsłabszej grupie ME zajęła ostatnie, czwarte miejsce.
– Okres pracy z reprezentacją: wrzesień 2009 – październik 2009. Bilans gier: 2 mecze; 2 porażki. Sukces: brak: Charakterystyka: poprowadził kadrę w dwóch meczach eliminacji do MŚ 2010 jako tymczasowy selekcjoner, w tym ze Słowacją (0:1) na Stadionie Śląskim, zbojkotowanym przez kibiców (przybyło ich tylko 5 tysięcy).
– Okres pracy z reprezentacją: lipiec 2006 – wrzesień 2009. Bilans gier: 47 meczów; 22 zwycięstwa, 13 remisów, 12 porażek. Sukces: awans do ME 2008. Charakterystyka: zasłynął meczem z Portugalią (2:1) i pierwszym awansem Polski do ME. Był konsultantem Feyenoordu wbrew woli prezesa PZPN Grzegorza Laty (zdymisjonował go tuż po porażce w Mariborze).
– Okres pracy z reprezentacją: grudzień 2002 – lipiec 2006. Bilans gier: 51 meczów; 31 zwycięstw, 6 remisów, 14 porażek. Sukces: awans na MŚ 2006. Charakterystyka: przed MŚ podjął szokujące decyzje, nie powołując na turniej Jerzego Dudka oraz trzech Tomków: Kłosa, Rząsy i Frankowskiego. Autorski projekt nie wypalił (0:3 z Ekwadorem, 0:1 z Niemcami).
– Okres pracy z reprezentacją: lipiec 2002 – grudzień 2002. Bilans gier: 5 meczów; 2 zwycięstwa, 1 remis, 2 porażki. Sukces: brak. Charakterystyka: zamienił posadę wiceprezesa PZPN na rolę trenera kadry i bardzo źle na tym wyszedł. Jego rezygnacja z tej ostatniej była jednak zaskakująca. Po meczu w Kopenhadze nie wrócił z ekipą do Warszawy.
– Okres pracy z reprezentacją: styczeń 2000 – czerwiec 2002. Bilans gier: 29 meczów; 12 zwycięstw, 9 remisów, 8 porażek. Sukces: awans do MŚ 2002. Charakterystyka: selekcjonerem został niespodziewanie, ale eliminacje do MŚ przeszedł w dobrym stylu. Na mundialu już sobie nie poradził (0:2 z Koreą Płd., 0:4 z Portugalią). A obiecywał bardzo udane występy.
– Okres pracy z reprezentacją: lipiec 1997 – listopad 1999. Bilans gier: 26 meczów; 15 zwycięstw, 3 remisy, 8 porażek. Sukces: brak. Charakterystyka: miał być zbawcą narodowej drużyny jako twórca olimpijskiego sukces (srebro IO 1992). Wielu jego zwolenników, także medialnych, spotkało jednak duże rozczarowanie wynikami reprezentacji.
– Okres pracy z reprezentacją: czerwiec 1997. Bilans gier: 1 mecz; 1 zwycięstwo. Sukces: brak. Charakterystyka: ostatni trener reprezentacji, który poprowadził ją w zaledwie jednym spotkaniu. Wcześniejszy asystent Antoniego Piechniczka zanotował wygraną z Gruzją 4:1 w eliminacjach do MŚ 1998.
– Okres pracy z reprezentacją: maj 1996 – czerwiec 1997. Bilans gier: 14 meczów, 3 zwycięstwa, 4 remisy, 7 porażek. Sukces: brak. Charakterystyka: druga kadencja była dla niego zupełnie nieudana. Zwycięstwa tylko z Mołdawią, Cyprem i Łotwą nikogo nie mogły zadowolić. Na Wembley Polska prowadziła z Anglią, ale przegrała 1:2.
– Okres pracy z reprezentacją: listopad 1995 – maj 1996. Bilans gier: 4 mecze; 2 remisy, 2 porażki. Sukces: brak. Charakterystyka: jako piłkarz słynął z atomowych strzałów, jako trener reprezentacji niczym się nie wyróżnił. Jego drużyna w czterech meczach zdobyła zaledwie dwie bramki, a spotkaniu z Japonią straciła aż pięć.
– Okres pracy z reprezentacją: grudzień 1993 – listopad 1995. Bilans gier: 19 meczów; 7 zwycięstw, 7 remisów, 5 porażek. Sukces: brak. Charakterystyka: mimo kilku niezłych wyników (np. dwa remisy z Francją, 5:0 ze Słowacją) jego kadencja nie była zbyt udana. Jego niektórzy podopieczni nie do końca poważnie traktowali grę w reprezentacji.
– Okres pracy z reprezentacją: grudzień 1991, październik 1993 – listopad 1993. Bilans gier: 6 meczów; 1 zwycięstwo, 1 remis, 4 porażki. Sukces: brak. Charakterystyka: pierwsze trzy mecze w roli trenera kadry prowadził będąc asystentem Andrzeja Strejlaua. Potem, po jego rezygnacji, zastąpił go w trzech kolejnych, choć dymisję złożył już po pierwszym z nich.
– Okres pracy w reprezentacją: kwiecień i październik 1974, czerwiec 1989 – wrzesień 1993 Bilans gier: 57 meczów; 20 zwycięstw, 22 remisy, 15 porażek. Sukces: brak. Charakterystyka: Debiut w roli trenera kadry zaliczył prowadząc ją w meczu z Haiti, uznanym po latach za oficjalny występ reprezentacji. „Narkoman futbolu” nie przełożył swej ogromnej wiedzy na wyniki drużyny.
– Okres pracy z reprezentacją: sierpień 1986 – czerwiec 1989. Bilans gier: 32 mecze; 18 zwycięstw, 5 remisów, 9 porażek. Sukces: brak. Charakterystyka: wygrał konkurs na stanowisko selekcjonera. W debiucie, w meczu z Koreą Północną (2:2) wystawił do gry aż 21 piłkarzy. Imponował dowcipem, ale często kibice śmiali się z postawy jego drużyny.
– Okres pracy z reprezentacją: wrzesień 1985. Bilans gier: 1 mecz; 1 porażka. Sukces: brak. Charakterystyka: Jako trener reprezentacji poprowadził ją – będąc asystentem Antoniego Piechniczka – tylko w jednym meczu, w Brnie przeciwko Czechosłowacji. Ten ostatni oficjalnie był obserwatorem spotkania.
– Okres pracy z reprezentacją: styczeń 1981 – luty 1981. Bilans gier: 4 mecze; 4 zwycięstwa. Sukces: brak. Charakterystyka: już po wyborze Antoniego Piechniczka na stanowisko selekcjonera poprowadził młodzieżową drużynę w meczach z Japonią zakontraktowanych jako oficjalne spotkania I reprezentacji.
– Okres pracy z reprezentacją: styczeń 1981 – czerwiec 1986. Bilans gier: 59 meczów; 23 zwycięstwa, 17 remisów, 19 porażek. Sukces: trzecie miejsce w MŚ 1982 i druga faza MŚ 1986. Charakterystyka: mimo trudnych warunków (stan wojenny) awansował z drużyną na hiszpański mundial, gdzie stanęła ona na podium. Często stawiał na swoich ulubionych graczy i z reguły się na nich nie zawodził.
– Okres pracy z reprezentacją: październik 1978 – grudzień 1980. Bilans gier: 31 meczów; 15 zwycięstw, 7 remisów, 9 porażek. Sukces: udział w awansie drużyny do MŚ 1982. Charakterystyka: uśmiechnięty trener z zawsze wyglancowanymi butami nieźle sobie radził w eliminacjach do ME 1980, ale stracił pracę po meczu z Maltą w eliminacjach do MŚ 1982, poprzedzonym „aferą na Okęciu”.
– Okres pracy z reprezentacją: sierpień 1976 – wrzesień 1978 Bilans gier: 27 meczów; 17 zwycięstw, 3 remisy, 7 porażek. Sukces: piąte-szóste miejsce w MŚ 1978. Charakterystyka: podchodził do swej pracy w bardzo naukowy sposób. Przed argentyńskim mundialem zapowiadał walkę o złoto. Miewał dziwne pomysły personalne, nie do końca wykorzystał potencjału drużyny.
– Okres pracy z reprezentacją: grudzień 1970 – lipiec 1976. Bilans gier: 65 meczów; 36 zwycięstw, 12 remisów, 17 porażek. Sukcesy: trzecie miejsce MŚ 1974, złoto IO 1972, srebro IO 1976. Charakterystyka: wprowadził reprezentację do światowej czołówki, stawiał na ofensywny, ładny dla oka futbol. Świetnie dobierał klubowe duety i tercety, nie bał się odważnych decyzji personalnych.