Kandydat do Sejmu z list Lewicy zaapelował do biskupa opolskiego o utworzenie funduszu, z którego wypłacane byłyby odszkodowania ofiarom pedofilii w opolskim kościele. W przeciwnym wypadku deklaruje zorganizowanie zbiórki pod kościołami.
– Jedną z rekomendacji naszej Specjalnej Komisji Społecznej Troska i Solidarność jest utworzenie w Kurii Opolskiej funduszu odszkodowawczego. W obliczu wiedzy, jaką dziś posiadamy o co najmniej kilku przypadkach skrzywdzenia dzieci przez księży pedofilów w diecezji opolskiej, zadośćuczynienie osobom poszkodowanym i wypłacenie odszkodowań powinno być oczywistością. Dlatego chciałbym wezwać dziś Biskupa Opolskiego do utworzenia takiego funduszu i niezwłocznego rozpoczęcia wypłat odszkodowań – informuje Jarosław Pilc, kandydat Lewicy do Sejmu, przedstawiciel Wiosny. – Jednocześnie chciałbym oświadczyć, że jeśli biskup nie rozpocznie odpowiednich działań i nie zadeklaruje konieczności utworzenia takiego funduszu oraz nie przedstawi harmonogramu wypłat odszkodowań rozpoczniemy społeczną zbiórkę pieniędzy na rzecz osób poszkodowanych przez kościelną pedofilię. Zbiórkę będziemy prowadzić przed opolską katedrą oraz przed innymi kościołami w diecezji opolskiej – dodał Pilc.
Przyznał też, że jest wstrząśnięty ostatnią rozmową z matką jednej z osób poszkodowanych przez księdza pedofila. – Rodzina ta znalazła się w trudnej sytuacji życiowej, w wyniku stresu pojawiły się poważne problemy ze zdrowiem. Ze strony Kurii Opolskiej nie został wykonany nawet najmniejszy gest zadośćuczynienia tej krzywdzie. Dlatego też odszkodowanie takie umniejszyłoby skalę problemów tej rodziny choćby w wymiarze finansowym, ale byłoby również ważnym gestem symbolicznym, podnoszącym tę rodzinę na duchu, dającym choć trochę poczucia sprawiedliwości – mówił.
Pilc apeluje też do świeckich katolików, bowiem zgodnie z postanowieniami II Soboru Watykańskiego obowiązek „odpowiedzialności za Kościół i za cały świat spoczywa” w równym stopniu na hierarchii kościelnej, jak i właśnie na katolikach świeckich, szczególnie wtedy, gdy duchowieństwo unika wzięcia odpowiedzialności za problemy Kościoła.