Leon Taraszkiewicz, pseudonim Jastrząb, żołnierz niezłomny, dowódca antykomunistycznego oddziału partyzanckiego Wolność i Niezawisłość na Lubelszczyźnie spoczął na cmentarzu wojennym we Włodawie. W tym mieście rodzina Taraszkiewiczów mieszkała przed wojną.
Uroczystości pogrzebowe bohatera narodowego zakończyły się salwą honorową i melodią „Śpij kolego…” . W ostatniej drodze żołnierzowi niezłomnemu towarzyszyli licznie mieszkańcy Włodawy, a także przedstawiciele prezydenta Andrzeja Dudy, władz państwowych i samorządowych, Instytutu Pamięci Narodowej, kombatanci oraz żołnierze.
Obecny na uroczystościach wojewoda lubelski, Przemysław Czarnek, o mówił, że „jest to moment historyczny i zwrotny. [Taki] którego nikt nie wytrze gumką z historii tego miasta”. Powrót po 70 latach kości Leona Taraszkiewicza do rodzinnego miasta, 300 metrów domu, w którym mieszkał nazwał takim wydarzeniem, którym „przywraca sprawiedliwość i oddaje bohaterom należną im cześć i chwałę” – mówił wojewoda. Uroczystość nazwał „manifestacją wiary i patriotyzmu”.
Na cmentarzu wojennym we Włodawie obecny był też ostatni żyjący podkomendny Jastrzębia – major Stanisław Pakuła – pseudonim Krzewina. Ze swoim dowódcą był do samego końca, czyli do jego śmierci w Siemieniu w styczniu 1947 roku. „Jastrzębia” wspomina jako „nieugiętego żołnierza i dowódcę”.
Siostra Leona Taraszkiewicza – Rozalia Otta – ze łzami w oczach wspominała brata i przypominała, że Leon był prześladowany za to, że nie chciał pracować dla UB. „Jestem dumna z tego, że prawda wychodzi na jaw, że ujawnia się, że brat był człowiekiem, który pragnął prawdy i chciał, aby Polska była Polską” – mówiła Rozalia Otta.
Oboje – siostra i były podkomendny – wyrazili pragnienie, aby został odnaleziony i spoczął na cmentarzu wojennym we Włodawie brat Leona i Rozalii, Edward Taraszkiewicz, pseudonim „Żelazny”, który dowodził oddziałem po śmierci „Jastrzębia”. Edward zginął w 1951 roku, cztery lata po śmierci swojego brata Leona. Jego szczątków nie odnaleziono do dziś.
Leon Taraszkiewicz „Jastrząb” zginął w styczniu 1947 roku w Siemieniu niedaleko Parczewa, podczas szturmu na budynek szkoły zajmowany przez żołnierzy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Tam też został potajemnie pochowany przez podkomendnych. Przez lata jego grób był oznaczony jednym słowem – imieniem „Leon”. W listopadzie ubiegłego roku szczątki żołnierza antykomunistycznej partyzantki ekshumowano, a następnie poddano identyfikacji. IPN potwierdził tożsamość Leona Taraszkiewicza.
W czasie wojny Leon Taraszkiewicz został siłą wcielony do niemieckich oddziałów pomocniczych i sowieckiej partyzantki. Kilkakrotnie uciekł z niemieckich i sowieckich więzień i transportów. Zawsze wracał do Włodawy, gdzie spędził dzieciństwo i gdzie nawiązał kontakt z lokalnymi strukturami Armii Krajowej. Pod koniec 1944 roku chciał wrócić do wyuczonego zawodu masarza, jednak w grudniu tego roku UB aresztowało go pod zarzutem współpracy z Niemcami. W lutym 1945 roku Leon Taraszkiewicz po raz kolejny uciekł z transportu, tym razem do obozu UB-NKWD. Trafił wówczas do oddziału Tadeusza Bychawskiego „Sępa”. W czerwcu 1945 roku objął jego dowództwo. Miał 20 lat i był prawdopodobnie najmłodszym dowódcą polowym podziemia na Lubelszczyźnie. Potrafił jednak pociągnąć za sobą starszych partyzantów i cieszył się ich szacunkiem.
Oddział pod dowództwem „Jastrzębia” stał się jedną z najaktywniejszych grup partyzanckich. Przeprowadził wiele brawurowych akcji. Do jednej z najgłośniejszych doszło w lipcu 1946 roku, kiedy została uprowadzona siostra Bolesława Bieruta Zofia Malewska z mężem, synem i synową. Zostali zwolnieni po kilku dniach.
Na cmentarzu wojennym we Włodawie obecny był też ostatni żyjący podkomendny Jastrzębia – major Stanisław Pakuła – pseudonim Krzewina. Ze swoim dowódcą był do samego końca, czyli do jego śmierci w Siemieniu w styczniu 1947 roku. „Jastrzębia” wspomina jako „nieugiętego żołnierza i dowódcę”.
Siostra Leona Taraszkiewicza – Rozalia Otta – ze łzami w oczach wspominała brata i przypominała, że Leon był prześladowany za to, że nie chciał pracować dla UB. „Jestem dumna z tego, że prawda wychodzi na jaw, że ujawnia się, że brat był człowiekiem, który pragnął prawdy i chciał, aby Polska była Polską” – mówiła Rozalia Otta.
Oboje – siostra i były podkomendny – wyrazili pragnienie, aby został odnaleziony i spoczął na cmentarzu wojennym we Włodawie brat Leona i Rozalii, Edward Taraszkiewicz, pseudonim „Żelazny”, który dowodził oddziałem po śmierci „Jastrzębia”. Edward zginął w 1951 roku, cztery lata po śmierci swojego brata Leona. Jego szczątków nie odnaleziono do dziś.
Leon Taraszkiewicz „Jastrząb” zginął w styczniu 1947 roku w Siemieniu niedaleko Parczewa, podczas szturmu na budynek szkoły zajmowany przez żołnierzy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Tam też został potajemnie pochowany przez podkomendnych. Przez lata jego grób był oznaczony jednym słowem – imieniem „Leon”. W listopadzie ubiegłego roku szczątki żołnierza antykomunistycznej partyzantki ekshumowano, a następnie poddano identyfikacji. IPN potwierdził tożsamość Leona Taraszkiewicza.
W czasie wojny Leon Taraszkiewicz został siłą wcielony do niemieckich oddziałów pomocniczych i sowieckiej partyzantki. Kilkakrotnie uciekł z niemieckich i sowieckich więzień i transportów. Zawsze wracał do Włodawy, gdzie spędził dzieciństwo i gdzie nawiązał kontakt z lokalnymi strukturami Armii Krajowej. Pod koniec 1944 roku chciał wrócić do wyuczonego zawodu masarza, jednak w grudniu tego roku UB aresztowało go pod zarzutem współpracy z Niemcami. W lutym 1945 roku Leon Taraszkiewicz po raz kolejny uciekł z transportu, tym razem do obozu UB-NKWD. Trafił wówczas do oddziału Tadeusza Bychawskiego „Sępa”. W czerwcu 1945 roku objął jego dowództwo. Miał 20 lat i był prawdopodobnie najmłodszym dowódcą polowym podziemia na Lubelszczyźnie. Potrafił jednak pociągnąć za sobą starszych partyzantów i cieszył się ich szacunkiem.
Oddział pod dowództwem „Jastrzębia” stał się jedną z najaktywniejszych grup partyzanckich. Przeprowadził wiele brawurowych akcji. Do jednej z najgłośniejszych doszło w lipcu 1946 roku, kiedy została uprowadzona siostra Bolesława Bieruta Zofia Malewska z mężem, synem i synową. Zostali zwolnieni po kilku dniach.
IAR/ D. Gil, Radio Lublin & M.Grydniewska, Radio Lublin/buch/jl/kry