1 października, odbędzie się pogrzeb Władysława Zachariasiewicza, nestora amerykańskiej Polonii. Pan Zachariasiewicz, odszedł 22 września w wieku 104 lat. Pochówek odbędzie się w Narodowym Sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej w Doylestown, w Pensylwanii.
Władysław Zachariasiewicz spocznie w rodzinnym grobowcu, obok swojej pierwszej żony, Adeline Nowinski-Zachariasiewicz, która zmarła w 2011 roku.
Władysław Walerian Zachariasiewicz (Walter Zachariasiewicz), urodził się 7 listopada 1911 w Krakowie zm. 21 września 2016 w Waszyngtonie – polski działacz społeczno-polityczny Polonii amerykańskiej, weteran II wojny światowej, kawaler maltański. Mieszkał w Chevy Chase, w stanie Maryland na przedmieściach Waszyngtonu.
Syn Jana Zachariasiewicza i Marii z domu Netshada. Uczył się w krakowskim V Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego. W tym czasie brał udział w programie dla młodych liderów YMCA. Studiował następnie na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego (dyplom w 1935 r.). W czasie studiów był prezesem Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej oraz Akademickiego Związku Zbliżenia Międzynarodowego „Liga” w Krakowie. W okresach wakacyjnych odbył praktyki w Konsulacie RP w Lipsku i Poselstwie RP w Rydze.
Po wybuchu II wojny światowej zmobilizowany do 2. Batalionu Pancernego w Żurawicy k. Przemyśla, uczestniczył w walkach kampanii wrześniowej w rejonie Lwowa. Po inwazji Związku Radzieckiego usiłował przedostać się przez Rumunię na Zachód z zamiarem dołączenia do tworzącej się we Francji Armii Polskiej. Blisko granicy polsko-rumuńskiej został aresztowany przez patrol radziecki i przewieziony początkowo do aresztu w Kosowie a kilka dni później do więzienia w Stanisławowie.
Był koordynatorem z ramienia Departamentu Poczty wydania w Stanach Zjednoczonych historycznego znaczka pocztowego (z orłem białym w koronie i krzyżem na czerwonym tle) z okazji Millenium Chrześcijaństwa Polski (projekt Edmunda Lewandowskiego, nakład 130 milionów, 1966 r.) . Uroczystość proklamowania tego znaczka stała się manifestacją środowisk polonijnych na rzecz odzyskania niepodległości Polski. Miał także cenny udział w inicjatywie wmurowania w imieniu Polsko-Amerykańskich Klubów Kulturalnych tablicy obok sarkofagu Tadeusza Kościuszki w katedrze wawelskiej w Krakowie, przypominającej o jego roli w walce o wolność Polski i Stanów Zjednoczonych. Pracę w administracji państwowej USA potrafił łączyć z czynnym udziałem w życiu Polonii amerykańskiej. Był m.in. współorganizatorem i prezesem Polsko-Amerykańskiego Klubu Kulturalnego w Waszyngtonie (a także prezesem Krajowej Rady tych klubów), czynnym członkiem Polskiego Instytutu Naukowego i Kulturalnego w Nowym Jorku, Fundacji Kościuszkowskiej, wiceprezesem Polsko-Amerykańskiego Komitetu Zwalczania Raka Kobiet w Polsce i in.
W 1978 r. przeszedł na emeryturę, ale jego aktywność nie uległa zmianie. Został wybrany do Rady Dyrektorów i Komitetu Programowego Radia Wolna Europa, dzięki czemu został członkiem Narodowego Klubu Prasowego w Nowym Jorku. Był także przez kilka lat honorowym doradcą Dyrekcji Poczty w Republice Chińskiej (Tajwan). Po wyborze ks. kard. Karola Wojtyły na Stolicę Apostolską został koordynatorem Ogólnoamerykańskiego Komitetu Ufundowania Domu Polskiego Jana Pawła II w Rzymie, mieszczącego się przy via Casia (prezesem Komitetu został Przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Kongresu USA, Clement Zabłocki). Po utworzeniu przez Papieża Fundacji Jana Pawła II, która przejęła odpowiedzialność za Dom Polski oraz powstały tam Instytut Kultury Chrześcijańskiej i Ośrodek Dokumentacji, został mianowany przez Jana Pawła II członkiem władz tej Fundacji w Rzymie. Pełnił tę funkcję przez kilkanaście lat. Równocześnie był współorganizatorem Kół Przyjaciół Fundacji w różnych ośrodkach polonijnych. Pod koniec życia był Prezesem Honorowym Koła w Waszyngtonie.