Pomimo katastroficznych wizji snutych od tygodnia przez różnej maści pseudospecjalistów od spraw Iranu, obecny konflikt między USA a Persami wszedł w fazę, której należało się spodziewać, o ile komuś emocje nie odebrały zdolności logicznego myślenia.
Zamiast więc ogłoszenia przez Donalda Trumpa serii nalotów dywanowych na Teheran i ośrodki atomowe, prezydent USA zagroził jedynie kolejnymi sankcjami. Przy okazji wyciągając dłoń i podkreślając, że „Iran może być wielkim krajem”. Cóż bowiem Trump mógł uczynić innego? Iran to nie Irak, ani tym bardziej Afganistan. To regionalne mocarstwo z dużą armią, które – choć na pewno przegrałoby w bezpośredniej konfrontacji z USA – to jednak na pewno potrafiłoby obronić swe terytorium sto razy lepiej niż Irakijczycy. Ma ono również dużo więcej możliwości ofensywnych niż posiadał kiedykolwiek Saddam Husajn, by wspomnieć tylko o ogromnych dziś wpływach Iranu w Iraku, Libanie i Syrii oraz o możliwości ataków na instalacje naftowe i tankowce.
I dlatego o wiele łatwiej spodziewać się pełzającego konfliktu, z okresami wzmożenia i uspokojenia, niż twardej konfrontacji. Do takowej nawet tak nieobliczalny człowiek jak Trump, nie jest dziś skory. Inna sprawa, że trudno odgadnąć, czego tak naprawdę Trump oczekiwał po zabiciu gen. Sulejmaniego, którego nazywał terrorystą, choć jeszcze niedawno ten irański dowódca stał na czele frontu walki z Państwem Islamskim. Jeśli po serii niedawnych protestów w Iranie Trump chciał jeszcze bardziej zachwiać władzą ajatollahów, to raczej ją tylko umocnił. Akurat Iran jest od wielu wieków przykładem kraju, którego spory wewnętrzne idą w zapomnienie, gdy pojawia się wróg z zewnątrz.
Aip