„Sonny Boy” – to tytuł wspomnieniowej książki Ala Pacino, w której opowie on m.in. o swoim dzieciństwie i fascynacjach artystycznych. Publikacja ukaże się w USA 8 października nakładem Penguin Press. Polski przekład, którego autorem jest Dariusz Żukowski, trafi do księgarń w listopadzie.

Jak poinformowało w czwartkowym komunikacie Wydawnictwo Agora – którego nakładem ukaże się książka – „Sonny Boy” to „pamiętnik człowieka, który niczego się obawia i nie ma nic do ukrycia”, „opowieść o głębokiej i prawdziwej, nigdy nieutraconej, miłości do aktorstwa”. „W książce aktor opowie m.in. o swoim dzieciństwie w południowym Bronksie, wczesnych artystycznych fascynacjach, narodzinach pasji do aktorstwa i nauce w High School of Performing Arts w Nowym Jorku, a także o pracy w awangardowym nowojorskim teatrze oraz innych dorywczych zajęciach, których potrzebował, aby zarobić na życie” – czytamy.

Wydawnictwo przekazało, że będzie to opowieść „nie tylko o życiu artystycznej bohemy Nowego Jorku, ale także poruszająca historia chłopaka wychowanego przez kochającą, ale zmagającą się z chorobą psychiczną matkę i przez jej rodziców, po tym jak rodzinę opuścił ojciec”. „Al Pacino poznał prawdziwe życie nowojorskich ulic, których społeczność stała się jego siłą – aktorstwo zaś było jego kołem ratunkowym i pozostało nim zarówno w czasach biedy, jak i bogactwa, w bólu i w radości” – przypomniano.

„Bardzo się cieszymy, że udało nam się zdobyć prawa do autobiografii 'Sonny Boy’ i że trafi ona właśnie do naszego portfolio, w którym znajdują się biografie wybitnych postaci ze świata filmu i sztuki” – powiedział redaktor naczelny Wydawnictwa Agora Paweł Goźliński, cytowany w komunikacie.

Al Pacino (właściwie Alfred James Pacino) przyszedł na świat 25 kwietnia 1940 r. w nowojorskim wschodnim Harlemie jako syn pochodzących z Sycylii Salvatore i Rose Pacino. Jako nastolatek uczęszczał do High School of Performing Arts, a następnie podjął studia aktorskie kolejno w Herbert Berghof Studio i studiu Lee Strasberga. Na teatralnej scenie zadebiutował w spektaklu Charliego Laughtona wg sztuki Williama Saroyana „Jest tam kto”. W 1968 r. został doceniony nagrodą OBIE za rolę punka w spektaklu Israela Horovitza „The Indian Wants the Bronx”. W kolejnych dekadach powracał do teatru m.in. w spektaklach „American Buffalo” i „Chinese Coffee” Arvina Browna.

Na wielkim ekranie Pacino zadebiutował w 1969 r. w filmie „Ja, Natalia” Freda Coego. Początek kolejnej dekady przyniósł mu rolę uzależnionego od narkotyków złodziejaszka Bobby’ego w nominowanych do canneńskiej Złotej Palmy „Narkomanach” Jerry’ego Schatzberga. Talent młodego aktora docenił ówczesny nowicjusz w Hollywood Francis Ford Coppola, który zaprosił go do udziału w swoim najnowszym filmie „Ojciec chrzestny” z Marlonem Brando w roli tytułowej. Film zaprowadził Pacino na aktorskie szczyty, przynosząc mu pierwsze w życiu nominacje do Oscara i Złotego Globu. Kolejne otrzymał w 1974 r. za rolę walczącego z łapówkarstwem policjanta w „Serpico” Sidneya Lumeta i w 1975 r. – powtórnie za kreację Michaela Corleone w „Ojcu chrzestnym II”.

W kolejnych latach do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej nominowano go za role adwokata wypowiadającego wojnę korupcji w „…I sprawiedliwość dla wszystkich” Normana Jewisona (1980 r.), bossa gangsterskiego światka w „Dicku Tracy” Warrena Beatty (1991 r.) i handlowca w „Glengarry Glen Ross” Jamesa Foleya (1992 r.), opartym na sztuce Davida Mameta.

W 1983 r. wystąpił w „Człowieku z blizną” Briana De Palmy, remake’u filmu Howarda Hawksa z lat 30. Postać Tony’ego Montany, kubańskiego uciekiniera z wyraźnym akcentem i kryminalną przeszłością, który przybywa do Stanów Zjednoczonych, określał wielokrotnie jako jedną ze swoich ulubionych ról.

Na początku lat 90. aktor powrócił do swojej najbardziej legendarnej kreacji. Choć trzecia część „Ojca chrzestnego” nie sprostała oczekiwaniom recenzentów, występ Pacino w roli Michaela Corleone zgodnie ocenili jako „niesamowite”, „mistrzowskie dopełnienie tryptyku”. W tamtym okresie aktor stworzył także portret romantyka – byłego więźnia zakochanego w koleżance z pracy (granej przez Michelle Pfeiffer) w komediodramacie romantycznym „Frankie i Johnny” Garry’ego Marshalla. W kolejnym roku wykreował postać niewidomego, emerytowanego oficera w „Zapachu kobiety” Martina Bresta, za którą otrzymał Złoty Glob i Oscara w kategorii najlepszy aktor pierwszoplanowy.

Jego pozycję umocniły role płatnego zabójcy w filmie „Donnie Brasco” Mike’a Newella, Lucyfera w przebraniu szefa dużej firmy prawniczej w „Adwokacie diabła” Taylora Hackforda oraz mecenasa Roya Cohna słynącego z licznych powiązań ze światem polityki w serialu „Anioły w Ameryce” wg sztuki Tony’ego Kushnera w reżyserii Mike’a Nicholsa. Ta ostatnia zapewniła mu w 2004 r. kolejny Złoty Glob – tym razem dla najlepszego aktora w miniserialu lub filmie telewizyjnym oraz nagrodę Emmy.

W 2013 r. aktor zekranizował „Salome” Oscara Wilde’a, w tytułowej roli obsadzając Jessicę Chastain, sobie zaś powierzając partię Heroda. Grał go uprzednio na scenie, mocno zrósł z bohaterem Wilde’a, dlatego postanowił dać mu jeszcze jedno wcielenie. Obraz nie trafił do polskich kin, jego światowa dystrybucja też była ograniczona.

Po „Salome” Ala można było oglądać m.in. w filmach telewizyjnych „Phil Spector” Davida Mameta i „Paterno” Barry’ego Levinsona. Do kin powrócił w wielkim stylu w „Pewnego razu… w Hollywood” Quentina Tarantino, „Irlandczyku” Martina Scorsese i „Domu Gucci” Ridleya Scotta. (PAP)

autorka: Daria Porycka

dap/ pat/