22 września- w pierwszy dzień jesieni – w nowojorskim klubie Amber przy 71 India St. gościem była Krystyna Zajko-Minkiewicz, polonistka, poetka i dziennikarka z Legnicy. Nikt się nie spodziewał, że to spotkanie stanie się prawdziwą duchową ucztą. – Przez ponad dwie godziny jak zaczarowani słuchaliśmy wspaniałej opowieści o poezji, życiu i wartościach, które są w nim najważniejsze – opowiada Janusz Skowron z Klubu Seniora Amber na Greenpoincie. Pretekstem do tych głębokich rozważań stały się jej wiersze, które mają charakter bardzo osobisty. Są wyznaniem tego, co dla niej ważne, niemal fundamentalne. W swym „Credo po raz pierwszy” wyznaje szczerze:
Nigdy nie wyrzeknę się siebie
uparcie dotrwam
ja – strażniczka wartości niemodnych
pozostanę na zawsze sobą…młodą.
Wiersze o wszelkich odcieniach uczuć
I to właśnie im poświęca w swej poezji najwięcej uwagi. A czyni to w sposób znakomity – prosty, pozbawiony kokieterii, uczciwy. Gdy podczas spotkania czytała swoje wiersze o wszelkich odcieniach uczuć, jakie są udziałem nas wszystkich, przekonywała o znaczeniu wewnętrznej siły i o miłości, która uskrzydla i przenosi góry, uczestnicy skopania wierzyli jej bezgranicznie i wzruszal się prawdą tych słów. – Poezja Krystyny Zajko-Minkiewicz ma wielką moc terapeutyczną, co można było zaobserwować po reakcjach słuchaczy. Nie sposób się temu dziwić, bo autorka przełamała wszelkie bariery, jakie zwykle tworzą poeci. Język, niemal pozbawiony typowych środków stylistycznych, skondensowana myśl i nierzadko aforystyczna forma jej ujęcia – wszystko to działa na rzecz głębokiego zrozumienia przekazywanych treści – dodaje Janusz Skowron. Jeden z uczestników spotkania powiedział, że wiersze Krystyny Zajko-Minkiewicz należy czytać codziennie, jak modlitewnik, bo przypominają o rzeczach ważnych, dodają otuchy, pokazują, jak można być szczęśliwym mimo trudów życia. Gdy w wierszu „Mój dekalog” pisze:
Pokochaj smutek
bez niego nie byłoby radości
Błogosław cierpienie
ono stanowi o twojej sile (…)
– nie sposób jej nie uwierzyć, tym bardziej, gdy odwołuje się do przykładów z własnego życia i czyni to z uśmiechem, bez grymasu bólu na twarzy. O spotkaniu, o poezji i o niezwykłej osobowości Krystyny Zajko-Minkiewicz, można by pisać jeszcze długo, więc na koniec tych rozważań jeszcze „Credo po raz drugi”:
Niczemu nie hołduję
mody niemal się boję.
Wszystko kiedyś przeminie, przepadnie.
Moda – zbyt szybko się zmienia, a rzeczy…
To tylko rzeczy! Dlatego troszczę się o to,
czego ogień nie strawi,
o to, co żyć będzie wiecznie…
Szukam wartości trwałych!