Mija 1017 lat od historycznego Zjazdu Gnieźnieńskiego. 7 marca 1000 roku niemiecki cesarz Otton III spotkał się w Gnieźnie z księciem Bolesławem Chrobrym. Wydarzenie to uważa się za symboliczne przyjęcie Polski do grona państw europejskich.
Otton III przybył z pielgrzymką do grobu świętego Wojciecha męczennika, z którym był zaprzyjaźniony. Politycznym celem wizyty było przekonanie Chrobrego do poparcia idei zachodniego uniwersalistycznego cesarstwa. Władca nałożył diadem na głowę księcia, co oznaczało symboliczną koronację na króla i wręczył mu kopię włóczni Świętego Maurycego.
To wydarzenie o charakterze synodu kościelnego jest uznawane także za początek niepodległości i suwerenności państwa polskiego. Z cesarzem do Gniezna przyjechał papieski wysłannik i kardynałowie. Ogłoszono powstanie pierwszej na naszych ziemiach metropolii ze stolicą w Gnieźnie oraz trzech podlegających jej biskupstw, w: Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. Oznaczało to utworzenie samodzielnej, zależnej jedynie od Rzymu, administracji kościelnej.
Chrobry został również uznany za przyjaciela Świętego Cesarstwa Rzymskiego i cesarskiego brata, co stanowiło najwyższą godność w ówczesnym ceremoniale. Ponadto Polska uniezależniła się od Niemiec, została zwolniona z płacenia trybutu. Otton III podarował Chrobremu relikwię gwoździa z Krzyża Pańskiego, a w zamian otrzymał ramię świętego Wojciecha, zachowane do dziś, oraz oddział 300-tu zbrojnych.
Po blisko tysiącu latach, ideę zjazdów podjął metropolita gnieźnieński arcybiskup Henryk Muszyński. Z jego inicjatywy w 1997 roku odbył się II Zjazd Gnieźnieński, a potem kolejne. Ostatni – dziesiąty – został zorganizowany w 2016 roku. Wzięło w nim udział blisko sześciuset uczestników z całego świata.
TS/IAR, Jan Matejko: Koronacja pierwszego króla, 1889.