Alberto Tomba kończy dziś pięćdziesiąt lat. Na łamach największego włoskiego dziennika „Corriere della Sera” wielokrotny mistrz świata i olimpijski w narciarstwie alpejskim podsumowuje dziś swoje pierwsze półwiecze słowami Marcello Mastroianniego: „wdzięczny jestem życiu, które było dla mnie bardzo szczodre. Miałem szczęście, miłości i sukcesy”.
Alberto Tomba urodził się w okolicach Bolonii i fakt, że nie był góralem ciągnął się za nim przez dużą część kariery. Nie pochodzi z Górnej Adygi, w domu jako dziecko nie mówił po niemiecku. Był na początku kimś obcym we włoskim „białym cyrku”, jak nazywa się tutaj mistrzów sportów zimowych. W końcu się do niego przyzwyczajono. Wymówki robiono mu stale z jednego już tylko powodu: był zawsze smakoszem, najlepiej czuł się przy stole i nieustannie walczył z nadwagą. Jego masywna sylwetka atlety stała się znakiem fabrycznym.
Tomba ma na swym koncie trzy złota olimpijskie i dwa tytuły mistrza świata. Wycofał się w 1998 roku, po igrzyskach olimpijskich w Nagano, które dla niego zakończyły się fiaskiem i kontuzją. Wielokrotnie powtarzał, że nie znosi, jak nazywa się go „Tomba la bomba”, w czym przodowała włoska prasa, ani kiedy liczy mu się zarobione pieniądze i kolejne narzeczone. Kiedy tego nie wytrzymywał, potrafił pobić kolejnego paparazzo, czym narażał się na gniew przełożonych: do 1996 roku był karabinierem, czyli stróżem porządku.
Po zakończeniu kariery Tomba nie został ani trenerem, ani działaczem sportowym, ani nawet sprawozdawcą telewizyjnym. Nie uskarża się jednak na brak zajęć. Ostatnio przyznał się, że najbardziej pasjonuje go pływanie, a jego ulubieńcem jest 22-letni Gregorio Paltrinieri, włoski pływak długodystansowy, mistrz olimpijski z Rio de Janeiro. Najwyraźniej 50-letni Alberto Tomba woli letnie igrzyska olimpijskie od zimowych.
Naczelna Redakcja Sportowa PR / M. Lehnert