„Nie jestem najlepszy na świecie, ale nie ma lepszego ode mnie”. Słowa Jose Mourinho to już klasyka najbardziej oryginalnych wypowiedzi piłkarskich, i nie tylko, trenerów globu.
Nad analizą fenomenu Portugalczyka po raz drugi pochylił się angielski komentator Patrick Barclay. Jego pierwsza książka o nim („Mourinho. Anatomia zwycięzcy”) ukazała się w Polsce w 2012 r., gdy prowadził Real Madryt. Druga, „pogłębiona anatomia” przybliża nam jeszcze bardziej postać „Mou”, który brak talentu zawodniczego zrekompensował sobie trenerskimi sukcesami. Barclay analizował życie i karierę Mourinho bez jego pomocy. „Miałem ku temu dwa powody. Przede wszystkim wydawcy pragnęli, aby w moim pisaniu nic mnie nie krępowało. A poza tym chciałem, żeby całe honorarium trafiło w moje ręce” – zdradza. Wcześniejszą biografię Portugalczyka uzupełnia głównie o historię jego powrotu do Anglii (pisze tylko o pracy w Chelsea). Ale największym walorem książki jest pokazanie „Mou” jako człowieka, który zrewolucjonizował postrzeganie trenera przez media i kibiców, bo swym nietuzinkowym zachowaniem i ostrymi wypowiedziami niejednokrotnie kradł show nawet najsłynniejszym piłkarzom. Menedżer David Moyes zdobył się nawet na stwierdzenie, że dzięki Mourinho zawód trenera stał się… seksowny. Barclay ukazuje go jako człowieka o dwóch twarzach: rodzinnego i dobrodusznego faceta, który potrafi pomagać innym, a zarazem bufona, wyśmiewającego innych trenerów. Stara się także odpowiedzieć na pytanie, czy jego zachowanie, budzące skrajne emocje, jest tylko jednym ze sposobów na osiągnięcie tego, co dla „Mou” jest najważniejsze w piłce – zwycięstwa?
(AIP)