W wieku 82 lat zmarł znany trener piłkarski Leo Beenhakker. W 2006 roku został selekcjonerem reprezentacji Polski, a dwa lata później przekonywani przez Holendra biało-czerwoni, że reprezentują „international level” (międzynarodowy poziom) po raz pierwszy zagrali na mistrzostwach Europy.
Urodzony 2 sierpnia 1942 roku w Rotterdamie Beenhakker nie zrobił kariery jako piłkarz. Grał jedynie w amatorskich klubach, a pracą szkoleniową zainteresował się już w wieku 23 lat. Jego trenerskie CV jest za to imponujące. Prowadził kilka reprezentacji narodowych, ale największe sukcesy odnosił w pracy z klubami – Feyenoordem Rotterdam, Ajaksem Amsterdam i Realem Madryt.
Gdy w 1968 roku objął klub BV Veendam w wieku 26 lat był najmłodszym trenerem w holenderskiej zawodowej piłce nożnej. Po pracy w mniejszych klubach oraz z młodzieżą w Feyenoordzie i Ajaksie, w 1979 roku objął pierwszą drużynę amsterdamskiego klubu, z którą rok później cieszył się z mistrzostwa kraju. Odkrył m.in. talent Franka Rijkaarda – w przeszłości gwiazdy reprezentacji Holandii.
Przez lata wyrobił sobie opinię szkoleniowca często zmieniającego miejsce pracy i lubiącego nietuzinkowe wyzwania. Prowadził kluby z Holandii, Hiszpanii, Szwajcarii, Turcji, Meksyku i Arabii Saudyjskiej.
Duże sukcesy zanotował pod koniec lat 80., kiedy prowadził słynny Real Madryt. W latach 1987-89 trzykrotnie sięgnął po mistrzostwo Hiszpanii i raz po Puchar Króla (1989). Tam dosłużył się przydomku „Don Leo”.
W 1990 roku zdobył kolejne mistrzostwo Holandii z Ajaksem, natomiast w 1999 roku wywalczył pierwsze miejsce z Feyenoordem Rotterdam. W Feyenoordzie przez trzy lata pracował z polskim bramkarzem Jerzym Dudkiem.
Gorzej wiodło mu się, kiedy obejmował pieczę nad zespołami narodowymi. Dwukrotnie – w latach 1985-86 i 1990 – prowadził reprezentację Holandii. Po raz pierwszy przejął rodzimą drużynę narodową w trakcie eliminacji do mundialu w Meksyku. O awansie miały zadecydować baraże z Belgią i sąsiedzi okazali się lepsi. W 1990 roku wystąpił w mistrzostwach świata, ale Holendrzy nie wygrali żadnego meczu. Drużyna Beenhakkera zremisowała trzy spotkania w grupie i w 1/8 finału przegrała z późniejszymi mistrzami – Niemcami (1:2). Natychmiast po mistrzostwach odszedł z zajmowanego stanowiska.
W 1993 roku objął drużynę Arabii Saudyjskiej, ale po trzech miesiącach zwolniono go. Od maja 2005 roku prowadził Trynidad i Tobago. Jego zespół zdołał awansować do finałowego turnieju po udanych barażach z Bahrajnem, a podczas mundialu w Niemczech zremisował bezbramkowo ze Szwecją, długo stawiał opór Anglii (ostatecznie przegrał 0:2, tracąc bramki w ostatnich 10 minutach) oraz z Paragwajem 0:2.
Holender, miłośnik cygar i cappuccino, pracował nad Wisłą od lipca 2006 roku. Po nieudanych dla biało-czerwonych mistrzostwach świata w Niemczech zastąpił Pawła Janasa. Został pierwszym w historii pełnoetatowym zagranicznym szkoleniowcem reprezentacji Polski. Zadebiutował 16 sierpnia 2006 roku, w przegranym 0:2 spotkaniu z Danią w Odense.
Później była porażka z Finlandią (1:3) na inaugurację eliminacji ME i remis z Serbią (1:1), ale od wyjazdowego spotkania z Kazachstanem (1:0) polscy piłkarze zanotowali serię pięciu kolejnych zwycięstw. Udane w większości występy Polaków w połączeniu ze stratą punktów przez najgroźniejszych rywali sprawiły, że w listopadzie 2007 roku polscy piłkarze i ich kibice mogli się cieszyć z pierwszego w historii awansu do mistrzostw Europy. Jeszcze przed decydującym meczem z Belgią w Chorzowie ówczesny prezes PZPN Michał Listkiewicz przedłużył kontrakt Beenhakkera do końca eliminacji MŚ 2010.
Po historycznym awansie na Holendra spłynął strumień nagród i zaszczytów, m.in. został „Trenerem Roku”, prezydent RP Lech Kaczyńskiego odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a tygodnik „Wprost” nadał mu tytuł „Człowieka Roku”.
Jednak występ w Euro 2008 był dla zespołu Beenhakkera nieudany. Polacy przegrali dwa mecze (0:2 z Niemcami, 0:1 z Chorwacją), jeden zremisowali (z Austrią 1:1) i zajęli ostatnie miejsce w grupie.
Po mistrzostwach pod adresem Beenhakkera podniosły się pierwsze głosy krytyki, ale Listkiewicz nie dopuszczał możliwości zmiany selekcjonera przed wygaśnięciem kontraktu. Polski zespół grał jednak coraz gorzej. Mimo teoretycznie łatwej grupy eliminacyjnej biało-czerwoni gubili kolejne punkty, a porażka w Mariborze ze Słowenią przypieczętowała los trenera. Następca Listkiewicza na stanowisku prezesa PZPN Grzegorz Lato nie miał wątpliwości i bezpośrednio po spotkaniu zdymisjonował holenderskiego szkoleniowca.
Łącznie prowadził polską drużynę narodową w 47 spotkaniach i osiągnął korzystny bilans – 22 zwycięstwa, 13 remisów i 12 porażek; bramki: 75-47 na korzyść Polski.
Elokwentny Beenhakker podczas pracy w Polsce zasłynął też chwytliwymi wypowiedziami. Zwrot „international level” (międzynarodowy poziom), o którym przekonywał, że reprezentują wchodzący do kadry młodzi piłkarze i nie muszą się nikogo obawiać, na stałe wszedł do sportowego żargonu.
Były też mniej przyjemne słowa. „Przez ostatnie trzy miesiące czułem się nieszczególnie. Nie jestem ani kawałkiem g…., ani Bogiem” – powiedział po wygranej z Czechami (2:1) w październiku 2008 roku, odnosząc się do tego, jak skrajnie był w Polsce traktowany.
Po rozstaniu z reprezentacją Polski nie podjął już pracy szkoleniowej. W różnych klubach pełnił funkcje dyrektorskie.
Sylwetka Leo Beenhakkera: urodzony: 2 sierpnia 1942 w Rotterdamie Drużyny narodowe prowadzone przez Beenhakkera: 1985-86 - Holandia 1990 - Holandia 1993-94 - Arabia Saudyjska 2005-06 - Trynidad i Tobago 2006-09 - Polska Kluby prowadzone przez Beenhakkera: 1968–72 - BV Veendam 1972-75 - SC Cambuur (Holandia) 1975-76 - Go Ahead Eagles (Holandia) 1976-78 - Feyenoord Rotterdam (Holandia, juniorzy) 1978-89 - Ajax Amsterdam (Holandia, juniorzy) 1979-81 - Ajax Amsterdam (Holandia) 1981-84 - Real Saragossa (Hiszpania) 1984-85 - FC Volendam (Holandia) 1986-89 - Real Madryt (Hiszpania) 1989-91 - Ajax Amsterdam (Holandia) 1991-92 - Real Madryt (Hiszpania) 1992-93 - Grasshoppers Zurych (Szwajcaria) 1994-95 - America (Meksyk) 1995 - Istanbulspor (Turcja) 1995-96 - Guadalajara (Meksyk) 1996-97 - Vitesse Arnhem (Holandia) 1997-2000 - Feyenoord Rotterdam (Holandia) 2003-04 - America (Meksyk) 2004 - Al Ittihad (Arabia Saudyjska) Największe sukcesy: - mistrzostwo Holandii 1980 i 1990 z Ajaksem Amsterdam - mistrzostwo Holandii 1999 i Superpuchar Holandii 2000 z Feyenoordem Rotterdam - mistrzostwo Hiszpanii 1987, 1988 i 1989 oraz Puchar Hiszpanii 1989 z Realem Madryt - 1/8 finału mistrzostw świata 1990 z reprezentacją Holandii - awans do mistrzostw świata 2006 i start w tym turnieju z reprezentacją Trynidadu i Tobago - awans z reprezentacją Polski do Euro 2008 (PAP)
pp/ wkp/ krys/