Według prokuratury Grzegorz L. miał dokonać zabójstwa adopcyjnego ojca w Lusówku, a kulisy zbrodni opisał w swoim pamiętniku. We wtorek Sąd Okręgowy w Poznaniu uznał mężczyznę za winnego nieumyślnego spowodowania śmierci.
Sąd Okręgowy w Poznaniu wymierzył oskarżonemu karę dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok wydany we wtorek nie jest prawomocny.
Do zdarzenia doszło w maju 2015 roku. Wtedy w wodach jeziora Lusowskiego w Wielkopolsce odnaleziono zwłoki mężczyzny. Początkowo zakładano, że śmierć nastąpiła w wyniku utonięcia; dopiero po latach udało się szczegółowo wyjaśnić okoliczności tego zdarzenia.
Sprawą śmierci mężczyzny w podpoznańskim Lusówku zajmowali się śledczy z Prokuratury Rejonowej Poznań Grunwald i funkcjonariusze tzw. Archiwum X Komendy Wojewódzkiej Policji w Poznaniu. Wykonując czynności procesowe w innym postępowaniu, dotarli do notesów należących do Grzegorza L. W jednym z nich, w rozdziale zatytułowanym „Zemsta po latach”, odkryli opis zabójstwa, jakiego miał dokonać Grzegorz L. Mężczyzna w pamiętnikach, stosując retrospekcję, miał opisywać swoje życie od narodzin do śmierci swojej matki, w tym krzywdy, jakich doznał od swojego ojca w dzieciństwie.
Prokuratura w akcie oskarżenia – skierowanym do sądu w 2021 roku – zarzuciła Grzegorzowi L., że 26 maja 2015 roku w podpoznańskim Lusówku zabił swojego adopcyjnego ojca, zrzucając go z pomostu do wody, a czynu tego dokonał „w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie”; chodziło o zemstę m.in. za złe traktowanie go w dzieciństwie. Grzegorz L. nie przyznał się do zabójstwa ojca; zaprzeczył, by miał z jego śmiercią cokolwiek wspólnego, a także podkreślił, że jego zapiski „to fikcja literacka”.
Prokuratura żądała dla oskarżonego kary 25 lat więzienia. Prokurator Przemysław Frąckowiak szczegółowo odniósł się w mowie końcowej do zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań świadków oraz wyników badania wariografem.
Prokurator podkreślił również, że w jego ocenie pamiętnik oskarżonego „nie jest to żaden utwór literacki, który oskarżony – jak sam mówi – miał wydać. Jest to bowiem swego rodzaju spowiedź za popełnione grzechy i chęć odkupienia win”. Dodał, że świadczy o tym wprost fragment, w którym oskarżony zwracając się do konkretnej osoby napisał, że „jeżeli to czyta, to on – czyli oskarżony – prawdopodobnie już nie żyje. Ten pamiętnik nie miał ujrzeć światła dziennego za życia oskarżonego – ale stało się inaczej” – powiedział.
Obrońca oskarżonego adw. Jędrzej Kubera wniósł o uniewinnienie. Z kolei sam oskarżony na ostatniej rozprawie przed sądem podkreślał, że „tego postępowania karnego, w ogóle nie powinno być”. Oskarżony przekonywał, że śmierć ojczyma nastąpiła wskutek zawału, przed jego wpadnięciem do wody, i nie miał on z tym zdarzeniem nic wspólnego. Dodał także, że w jego opinii „jedynymi katalizatorami dla śledczych, dla wznowienia postępowania w sprawie tej smutnej, aczkolwiek jednoznacznej śmierci mojego ojczyma były zeznania osób, które miały świadomość, że miałem zamiar napisania książki, której tworzyłem zapiski – określone przez prokuratora pamiętnikiem – które w dużej mierze zawierały fikcję przeplatającą się z faktami”.
„Jeśli ja siedzę na ławie oskarżonych za fantazję, to gdzie powinien siedzieć dziś prokurator, który powinien oskarżać sprawców zabronionych czynów, a nie oskarżać ludzi o niestworzone czyny, które nie miały nigdy miejsca” – podkreślił.
Oskarżony zwrócił się do sądu „o sprawiedliwość, która jest poparta faktami, a nie chorą ambicją prokuratora”. „Jeśli w ocenie sądu bez wątpliwości miała miejsce zbrodnia, którą miałem popełnić – bez wątpienia – to zasługuję na najsurowszy wymiar kary. A jeśli w ocenie sądu jest inaczej – wnoszę o uniewinnienie” – powiedział.
Sąd Okręgowy w Poznaniu wydając we wtorek wyrok w tej sprawie uznał Grzegorza L. za winnego tego, że „nieumyślnie spowodował śmierć Wojciecha L. w ten sposób, że zepchnął go z pomostu do jeziora, w wyniku czego doszło do niewydolności niedokrwienia serca pokrzywdzonego i jego śmierci poprzez utonięcie, tj. przestępstwa z art. 155 kk – i za przestępstwo to wymierza mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności”.
Sędzia Karolina Siwierska podkreśliła w uzasadnieniu wyroku, że „z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika niezbicie, że oskarżony w dniu zdarzenia był na miejscu zdarzenia, i że zepchnął swojego adopcyjnego ojca z pomostu nad jeziorem do wody”.
Jak zaznaczyła, wskazują na to m.in. zeznania świadków, którym oskarżony bezpośrednio opowiadał o tym, co zrobił, ale także wyniki badania poligraficznego (wariografem), oraz – jak podkreśliła – „notatnik oskarżonego, w którym opisał to, co się wydarzyło”.
Sędzia wskazała, że z notatnika oskarżonego wynika, że Grzegorz L. będąc ze swoją matką w przychodni zdrowia spotkał przypadkowo swojego adopcyjnego ojca i podsłuchał jego rozmowę, z której wynikało, że wybiera się na ryby. Z rozmowy tej wynikało również gdzie i kiedy będzie na rybach.
„Oskarżony wykorzystał to i zjawił się na miejscu zdarzenia. Jak napisał, postanowił +zasadzić się+ na swojego ojca – takiego dokładnie sformułowania użył. Następnie na miejscu zdarzenia, gdy upewnił się, że nikogo nie ma w pobliżu, zepchnął ojca z pomostu do wody. Z zapisków oskarżonego nie wynika, że chciał w ten sposób pokrzywdzonego zabić – i sąd takiego zamiaru w zachowaniu oskarżonego się nie doszukał, nie dopatrzył” – powiedziała sędzia.
Wskazała przy tym, że w miejscu, w którym pokrzywdzony wpadł do wody nie było głęboko; woda miała ok. 1 m głębokości.
„Należy przyjąć, że gdyby nie fatalny stan zdrowia pokrzywdzonego, który cierpiał na skrajnie zaawansowaną miażdżycę i chorobę niedokrwienną serca, nie doszłoby do zaostrzenia tej choroby w wyniku upadku do wody i pokrzywdzony nie utonąłby – szczególnie, że z materiału dowodowego wynika, że potrafił dobrze pływać, był dobrym pływakiem” – mówiła sędzia.
„Należy przy tym podkreślić, że oskarżony od wielu lat nie miał kontaktu ze swoim adopcyjnym ojcem i nie wiedział w jakim stanie zdrowia ten ojciec się znajduje. Zasady doświadczenia życiowego, zdaniem sądu, jednoznacznie wskazują, że wpadnięcie z pomostu, gdzie woda ma 1 m głębokości, nie skutkuje śmiercią, a co najwyżej przemoknięciem. Trudno zatem uznać, że oskarżony chciał w ten sposób zabić swojego ojca, albo że przynajmniej przewidywał taką możliwość i się na to godził. Dlatego sąd uznał, że oskarżony swoim zachowaniem spowodował nieumyślne spowodowanie śmierci swojego ojca Wojciecha L.” – podkreśliła.
Sędzia dodała, że czyn z art. 155 kk zagrożony jest karą do pięciu lat pozbawienia wolności, zatem wymierzona oskarżonemu kara dwóch lat i sześciu miesięcy więzienia jest w ocenie sądu „karą adekwatną do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości czynu i uwzględnia wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające oskarżonego”.
Obrońca oskarżonego zapowiedział złożenie apelacji od tego wyroku. Podkreślił, że oskarżony nie tylko zaprzeczał, że w ogóle był w miejscu zdarzenia, ale i „w pamiętniku, na który sąd się powołuje nie wskazał o kilkunastu realnie popełnionych przestępstwach, za które został skazany, a wskazał tylko o tym, wedle mojego klienta, wyimaginowanym czynie”.
Prokurator powiedział mediom po ogłoszeniu orzeczenia, że cieszy go, że „faktycznie udało się rozwiązać tę jedną z ciekawszych zagadek”. „Co do zmiany kwalifikacji prawnej, na pewno będziemy wnosić o uzasadnienie tego wyroku na piśmie i wtedy rozważymy, czy będziemy składać apelację” – zaznaczył. (PAP)
autor: Anna Jowsa
ajw/ akub/