Wojewoda mazowiecki interweniuje w sprawie uchwały żyrardowskich radnych, którzy pod koniec października uchwalili zmianę nazwy ulicy generała Augusta Emila Fieldorfa „Nila” na Jedności Robotniczej. W zastępstwie wojewody, wicewojewoda Sylwester Dąbrowski wszczął postępowanie nadzorcze w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miasta Żyrardowa oraz wstrzymał jej wykonanie. Taką informację przekazał Polskiemu Radiu Zespół Prasowy Wojewody Mazowieckiego.
Jednocześnie zgodnie z ustawą dekomunizacyjną, wojewoda zwrócił się do Instytutu Pamięci Narodowej z prośbą o wydanie opinii w sprawie nazwy ulicy Jedności Robotniczej. Opinia ma dotyczyć naruszenia zakazu nadawania nazw propagujących komunizm lub inny ustrój totalitarnych. Służby prasowe wojewody podkreślają, że oczekiwanie na opinię IPN wstrzymuje bieg terminu na stwierdzenie nieważności uchwały. Zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym to 30 dni od dnia wpływu uchwały.
Na początku listopada prezydent Żyrardowa Lucjan Krzysztof Chrzanowski zwrócił się do wojewody mazowieckiego z prośbą o analizę i weryfikację zasadności decyzji radnych. Jednocześnie samorządowiec argumentował, że inicjatywa zmiany nazwy ulicy wyszła od grupy mieszkańców. 7 listopada w wyniku spotkania posłów PiS, dyrektora Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL oraz żyrardowskich radnych ustalono, że ulica gen. „Nila” nie zmieni nazwy. Zamiast tego w mieście prowadzona będzie akcja edukacyjna o życiu dowódcy Kedywu Armii Krajowej.
O przywrócenie dawnej nazwy ulicy Jedności Robotniczej wnioskowała grupa około pięciuset mieszkańców Żyrardowa. Uzasadniali to między innymi chęcią upamiętnienia robotniczej historii miasta. Uchwałę poparli między innymi radni niezależni oraz samorządowcy z Koalicji Obywatelskiej. Przeciwni byli radni z Prawa i Sprawiedliwości, którzy argumentowali, że nazwa Jedności Robotniczej to komunistyczna pozostałość.
August Emil Fieldorf w latach 1914-1917 walczył w Legionach Polskich, następnie był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku znalazł się w szeregach Wojska Polskiego. Od 1938 roku pełnił funkcję dowódcy 51. Pułku Strzelców Kresowych w Brzeżanach, na czele którego walczył w wojnie obronnej w 1939 roku. Ewakuował się do Wielkiej Brytanii, skąd jako pierwszy emisariusz Naczelnego Wodza i rządu Rzeczpospolitej od czasu wybuchu wojny na Zachodzie, został wysłany do kraju. W sierpniu 1942 roku został mianowany dowódcą Kedywu – Komendy Głównej AK, którym dowodził do marca 1944 roku. Po Powstaniu Warszawskim, pełniący funkcję Komendanta Głównego AK, gen. Leopold Okulicki „Niedźwiadek” wyznaczył go na swojego zastępcę. 7 marca 1945 roku gen. Fieldorf został przypadkowo aresztowany przez NKWD w Milanówku pod okupacyjnym nazwiskiem Walenty Gdanicki. Nierozpoznany przez władze sowieckie został zesłany do obozu pracy na Uralu.
Po odbyciu kary, w październiku 1947 roku powrócił do Polski i osiedlił się pod fałszywym nazwiskiem w Białej Podlaskiej. Przebywał następnie w Warszawie i Krakowie, w końcu zamieszkał w Łodzi. W odpowiedzi na ogłoszoną w 1947 roku amnestię ujawnił się w lutym 1948 roku. 9 listopada 1950 roku gen. Fieldorf został zatrzymany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Został powieszony 24 lutego 1953 roku w więzieniu mokotowskim. Do dziś nie wiadomo gdzie spoczywają jego szczątki.
Informacyjna Agencja Radiowa/IAR/Karol Darmoros/kwi/kj