Święcenie pokarmów, wody i ognia to wielkanocne zwyczaje kultywowane w regionie radomskim. Woda i ogień miały mieć niezwykłą moc.
Tradycja nakazywała poświęcenie wszystkiego, co następnego dnia znalazło się na wielkanocnym stole. Na radomskiej wsi w rodzinach wielodzietnych czy wielopokoleniowych miało to niewiele wspólnego ze znanym dziś „święconym” mówi Justyna Górska, etnograf z Muzeum Wsi Radomskiej.
W skrzynie albo szuflady gospodyni wkładała m.in. wędliny, jajka, sól i chrzan. Nie mogło zabraknąć w nich także wielkanocnego baranka. Początkowo wypiekano go z ciasta, a potem przygotowywano z cukru. Całość przyozdabiano gałązkami borówki i bukszpanu.
Rzadko – ze względu na odległość – pokarmy święcono w kościołach. Najczęściej mieszkańcy wsi zbierali się przy przydrożnej kaplicy i tu do nich przyjeżdżał ksiądz. Czasami, gdy duchowny był gościem w drobnoszlacheckim dworze, chłopi przywozili pokarmy właśnie do dworu.
Wierzono, że poświęcona w Wielką Sobotę woda ma właściwości lecznicze, natomiast ogień miał gwarantować szczęście i urodzaj.
Anna Orzeł, Fot. Archiwum