Bazyliszka przedstawiano najczęściej jako skrzydlatego węża z głową i łapami koguta. Nazywany królem węży był jednym z najniebezpieczniejszych z bestiarium ( bestiarium – dawny zbiór opisów zwierząt, realnie istniejących i takich, o których autorzy bestiarium sądzili, że istnieją).
Najgroźniejszą bronią bazyliszka były jego oczy. Kto w nie spojrzał, ten ginął (a konkretnie zamieniał się w kamień). Czasami na końcu wężowego ogona znajdowała się druga głowa – mógł więc to być potwór z dwiema głowami. Tym trudniej go było wtedy pokonać (dwie głowy oznaczały dwie pary śmiercionośnych oczu). Bazyliszek miał też trujący oddech i zęby jadowe.
Bazyliszek miał wykluwać się z jaja, które złożył siedmioletni kogut i które było wysiadywane przez ropuchy. Mógł żyć wiele wieków, właściwie byłby nieśmiertelny, gdyby co jakich czas, nie natykał się na śmiałka, który postanowił go ubić. Sposobem na zabicie bazyliszka było lustro – potwór ginął wtedy za sprawą własnego odbicia, patrząc sobie samemu w oczy.
W sztuce średniowiecznej bazyliszek stanowił symbol szatana. Jego symbolika przenikała się z symboliką smoka.
red. Dreamstime