Nie ma przesady w stwierdzeniu, że nie byłoby w ostatnich latach sukcesów reprezentacji Polski w piłce ręcznej i kieleckiego Vive Tauronu, gdyby w tych drużynach nie grał Michał Jurecki. „Dzidziuś” jest absolutnie niezbędnym elementem naszych handballowych rodowych sreber, liderem pod względem fizycznym, jak i mentalnym.
Pierwsze podejście do Kielc – nieudane
Pierwszy raz młodszy z braci Jureckich został zawodnikiem ekipy z Kielc w 2006 roku, niedługo po tym, jak do spółki z bratem Bartoszem wykosili kielecki zespół z finału rozgrywek, doprowadzając Chrobrego Głogów do wicemistrzostwa Polski. Kielecka przygoda była krótka (jeden sezon) i niezbyt udana – nie udało się zdobyć Pucharu Polski, a w lidze Vive zdobyło tylko brąz.
Wyjazd do Niemiec – średnio udany
Jurecki wyjechał do Niemiec i znów nie pokazał swojego potencjału – nie mógł przebić się w czołowym wtedy zespole Bundesligi, HSV Hamburg, więc trafił do outsidera, TuS-N Luebbecke, gdzie też furory nie zrobił. Spory wpływ na to miały czynniki pozaboiskowe, „Dzidziuś” źle czuł się w Niemczech, miał problem z opanowaniem języka. A przecież w reprezentacji Polski już wtedy udowadniał, że jest kandydatem na zawodnika światowej klasy. Świadczyły o tym choćby dwa zdobyte medale mistrzostw świata czy udział w igrzyskach olimpijskich w Pekinie.
Pierwszy sezon po powrocie – znów nieudany
W 2010 roku na powrót do Kielc namówił Jureckiego prezes kieleckiego klubu, Bertus Servaas. W zabiegach o zawodnika miał wsparcie w swoim przyjacielu i partnerze biznesowym, nieżyjącym już Ali Kassemie Ah-medzie z firmy Riham, który zobaczył grę Jureckiego w telewizji i zachwycony powiedział do Servaasa: „Jeśli sprowadzisz tego zawodnika do Kielc, to zostanę jednym z głównych sponsorów klubu”. Kilka miesięcy później Jurecki znów był w Kielcach, a arabska firma została sponsorem Vive. Był to drugi, po Mariuszu Jurasiku, powrót z Niemiec do Polski, a dokładnie do Kielc, zawodnika reprezentacji Polski. I pierwszy sezon znów był nieudany – w 2011 roku tylko srebro, porażka w finale Superligi z drużyną z Płocka.
Od 2012 roku wszystko się udaje
Ale kiedy Jurecki wrósł w drużynę, rozpoczęło się trwające do dziś pasmo sukcesów – nieprzerwane od 2012 roku zdobywanie mistrzostwa i krajowego pucharu, trzy awanse do Final Four Ligi Mistrzów, uwieńczone tegorocznym zdobyciem najcenniejszego trofeum w europejskiej piłce ręcznej. Do tego brązowy medal mistrzostw świata w Katarze w 2015, do którego Jurecki ogromnie się przyłożył i wybór do najlepszej siódemki tegorocznych mistrzostw Europy, w których wprawdzie nasza reprezentacja nie osiągnęła sukcesu, ale Michał był najjaśniejszą postacią drużyny.
Od rzutka, przez gracza kompletnego do lidera
Trudno nie dostrzec na przestrzeni lat ewolucji Jureckiego jako zawodnika. Od typowego rzutka, jakim „Dzidziuś” był na początku swojej kariery, przez zawodnika uniwersalnego, można powiedzieć kompletnego, który świetnie gra w obronie, potrafi po dynamicznej akcji zdobyć gola, ale i kapitalnie obsłużyć podaniem kołowego czy skrzydłowego, po lidera zespołu, człowieka, bez którego trudno sobie wyobrazić kadrę i kielecki zespół, którego od niedawna jest kapitanem.
Michał Jurecki
Urodził się 27 października 1984 roku w Kościanie. Grał w Tęczy Kościan, Chrobrym Głogów, Vive Kielce, HSV Hamburg, TuS-N Luebbecke. W Vive ponownie od 2010 roku. Srebrny (2007) i brązowy (2009, 2015) medalista mistrzostw świata, olimpijczyk z Pekinu (2008 ). Z Vive Tauronem Kielce: wygrana w Lidze Mistrzów (2016), 2 razy trzecie miejsce w Lidze Mistrzów (2013, 2015), 5 tytułów mistrza Polski (2012-2016), 1 wicemistrza (2011), brązowy medal (2007), 8 Pucharów Polski (2009-2016), Żona Joanna, córki Oliwia i Julia. Hobby: żużel, piłka nożna, golf.
Paweł Kotwica (AIP), Fot. Łukasz Zarzycki