Tegoroczna Pokojowa Nagroda Nobla została przyznana prezydentowi Kolumbii Juanowi Manuelowi Santosowi. Norweski Komitet Noblowski docenił dążenia polityka do zakończenia wojny domowej w kraju.
Komitet napisał w uzasadnieniu, że nagroda została przyznana Santosowi z powodu jego „zdecydowanych działań mających na celu zakończyć trwającą już ponad 50 lat wojnę domową, która kosztowała życie co najmniej 220 tys. Kolumbijczyków oraz doprowadziła do wysiedlenia sześciu milionów ludzi”. Juan Manuel Santos jest prezydentem Kolumbii od 2010 roku.
Wojna domowa w Kolumbii rozpoczęła się w 1964 r. Organizacja partyzancka FARC oraz inni socjalistyczni rebelianci twierdzą, że walczą o prawa najuboższych, którzy ich zdaniem są wyzyskiwani przez władze. Z kolei zmieniające się kolumbijskie rządy zapewniały, że zabiegają o pokój i stabilizację oraz oskarżały rebeliantów o terror, przemoc, łamanie praw człowieka i terroryzm.
W ubiegłą niedzielę Kolumbijczycy zagłosowali w referendum za odrzuceniem porozumienia pokojowego, które negocjowano cztery lata i podpisano wstępnie dwa tygodnie temu. Różnica głosów była minimalna. Santos obiecał w orędziu do narodu, że zawieszenie broni w Kolumbii będzie obowiązywać nadal oraz że nadal będzie dążył do zakończenia wojny.
– Nie poddam się. Będę zabiegał o pokój do ostatniego momentu mojej kadencji, aby zostawić lepszy kraj naszym dzieciom – mówił prezydent.
65-letni Juan Manuel Santos, kolumbijski polityk, to także znany i ceniony dziennikarz. Był ministrem finansów, a następnie ministrem obrony. Zwyciężył w wyborach prezydenckich w 2010 roku.
W latach 90-tych związał się z polityką, był ministrem handlu zagranicznego w gabinecie prezydenta Césara Gavirii. Negocjował porozumienia o wolnym handlu z Wenezuelą, Ekwadorem, Peru, Meksykiem i organizacją CARICOM. Wprowadził kraj do WTO. W latach 1992-1996 zajmował stanowisko prezydenta UNCTAD, a następnie przewodniczącego Komisji Gospodarczej Narodów Zjednoczonych do spraw Ameryki Łacińskiej i Karaibów.
Od 2000 do 2002-go jako minister finansów zdołał zrównoważyć finanse publiczne i nie dopuścić do pogrążenia się Kolumbii w kryzysie gospodarczym.
W 2004 był jednym z założycieli Społecznej Partii Jedności Narodowej, tzw. Partii „U” – Partido Social de Unidad Nacional, która wspierała reelekcję prezydenta Alvara Uribe. Po jego zwycięstwie Santos objął stanowisko ministra obrony. W tym okresie Kolumbia podjęła walkę z rebeliantami z FARC, która doprowadziła w 2008 roku do śmierci jednego z jej przywódców, Raúla Reyesa i odbicia przetrzymywanej przez 5 lat w niewoli Íngrid Betancourt.
W 2009 roku Santos ogłosił swoją rezygnację ze stanowiska ministra obrony, a następnie został kandydatem Partii U w wyborach prezydenckich w maju 2010-go. Podczas kampanii wyborczej zobowiązał się do zdecydowanej walki z handlem narkotykami oraz organizacji przestępczymi i paramilitarnymi.
Po ogłoszeniu wygranej zobowiązał się do podejmowania wysiłków na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa w każdej części kraju. Stwierdził, że czas FARC dobiegł końca i wezwał organizację do uwolnienia wszystkich przetrzymywanych zakładników. Zapowiedział skupienie się na tworzeniu miejsc pracy i walki z ubóstwem.
Urodził się 10 sierpnia 1951 roku. Jest absolwentem Akademii Morskiej w Cartagenie oraz University of Kansas w Stanach Zjednoczonych. Ukończył także studia podyplomowe z zakresu ekonomii, rozwoju gospodarczego i administracji publicznej w London School of Economics oraz na Harvardzie. Był stypendystą Fundacji Fulbrighta w Fletcher School of Law and Diplomacy na Tufts University oraz zdobył nagrodę dziennikarską Nieman Fellowship for Journalism na Harvard University. Wykładał ekonomię polityczną na Universidad de los Andes. Otrzymał tytuł doctora honoris causa.
W wielu 21 lat rozpoczął pracę w Krajowej Federacji Producentów Kawy i przez 9 lat pełnił funkcję przewodniczącego kolumbijskiej delegacji w Międzynarodowej Organizacji Kawy z siedzibą w Londynie. Prowadził rozmowy w sprawie wysokości limitów eksportowych dla Kolumbii.
W 1981 powrócił do ojczyzny, objął posadę zastępcy redaktora należącego do jego rodziny dziennika El Tiempo. Prowadził między innymi kampanię na rzecz masowych szczepień kolumbijskich dzieci. Razem ze swoim bratem Enrique Santosem zdobył najważniejsze dziennikarskie wyróżnienie w świecie hiszpańskojęzycznym – Nagrodę Króla Hiszpanii, za serię artykułów na temat sytuacji w Nikaragui w czasie rządów sandinistów.
Przez 5 lat był wiceprezydentem Komisji Wolności Prasy Międzyamerykańskiego Towarzystwa Prasy, walcząc z cenzurą w takich krajach, jak Kuba oraz Chile z okresu Augusto Pinocheta. Został wybrany jednym ze stu młodych liderów na świecie na Światowym Forum Ekonomicznym w Davos. W 1994 roku założył Fundację Dobrych Rządów, której celem była poprawa efektywności działania kolumbijskich władz.
Aleksandra Gersz AIP/IAR/E.Porycka/O.Kłosińska/E.Leo/AP Photo/Fernando Vergara