Dziś o północy żegnamy stary i witamy nowy – 2016 rok.
Historia nocy sylwestrowej sięga starożytności. Według proroctwa Sybilli, w tysięcznym roku miał nastąpić koniec świata. Legenda głosiła, że smok Lewiatan uwięziony w IV wieku w lochach Watykanu przez papieża Sylwestra I, obudzi się w nocy z 999/1000 rok, zerwie łańcuchy i ziejąc ogniem spali niebo i ziemię. Kiedy nastąpił 999 rok, a kolejny papież przybrał imię Sylwestra II, Rzym oraz chrześcijańską Europę ogarnęło przerażenie. Gdy jednak w ostatnią noc roku nic się nie stało, zapanowała radość. Ludzie wylegli na ulice, tańczyli i śpiewali. Papież udzielił wówczas błogosławieństwa „urbi et orbi” – „miastu i światu”. W taki sposób narodziła się tradycja radosnego i hucznego witania Nowego Roku. Również od tego momentu, każdego roku papież błogosławi całemu światu.
Bale podobne do współczesnych organizowano już w latach dwudziestych XX wieku. Towarzyszyła im wielka gala, szczególny wystrój sal oraz wyszukane potrawy i ogromne ilości szampana. Trunek ten, choć pojawił się w XVII wieku i był ceniony na dworach królewskich, stał się popularny dopiero w XIX stuleciu.
Zabawy sylwestrowe nieodłącznie wiążą się z pokazami fajerwerków, czy strzelaniem z petard. Zwyczaj ten przywędrował z Chin, gdzie w XII wieku na dworze cesarskim urządzano pokazy sztucznych ogni, choć z innych okazji. W Polsce pierwsze takie świadectwa pochodzą z XVI wieku, kiedy w 1566 roku uczczono urodziny Zygmunta III Wazy. Pokazy fajerwerków stały się bardzo popularne wśród szlachty polskiej, a w XVIII wieku stanowiły niemal obowiązkową atrakcję wielu publicznych zabaw wieczornych, odbywających się na ulicy Foksal w Warszawie. Pokazem sztucznych ogni trwającym 3 minuty uczczono także ogłoszenie niepodległości w 1918 roku.
IAR