39-letni Tomasz Adamek, były mistrz świata w dwóch kategoriach wagowych, udzielił pierwszego, tak obszernego wywiadu od czasu porażki z Erikiem Moliną w kwietniu na gali w Tauron Arenie Kraków. Po tej przegranej „Góral” zawiesił rękawice na kołku i zaczyna podsumowywać swoją bogatą w sukcesy karierę w obszernej rozmowie z Przemkiem Garczarczykiem.
Za najważniejszy moment w karierze „Góral” z Gilowic uważa 21 maja 2005 roku, gdy nie w pełni zdrowia, ale świadomy stawki pojedynku, wyszedł do walki z Paulem Briggsem. – Ten maj w Chicago był szczególny. Wychodzi na ring w Stanach chłopak z Gilowic wiedząc, że być może całe dalsze życie będzie zależało od kilkudziesięciu minut na ringu. Ja to wiedziałem. Dlatego wyszedłem na ring mając złamany nos i nie zszedłem, kiedy Briggs złamał mi go po raz drugi. Być albo nie być na amerykańskim ringu. Bez tego zwycięstwa nic, co stało się później, nigdy by się nie zdarzyło. Ryzyko było straszne – mówi Adamek. Z kolei w rozmowie z naszą redakcją, poprzedzającą starcie w Krakowie z Moliną jeden z najlepszych polskich pięściarzy ostatnich dekad powiedział, że podobnego bólu nie miałby zamiaru drugi raz przeżywać.
Pretendent do tytułu mistrza świata w wadze ciężkiej przyznał Garczarczykowi, że żałuje lat spędzonych w wadze półciężkiej, bo uważa, że permanentne „robienie wagi”, czyli zrzucanie zbędnych kilogramów do limitu kategorii 79 kg, skróciło mu karierę. – Zrzucałem do półciężkiej od 1999 roku. Osiem lat. Gdybym skończył z półciężką dwa lata wcześniej, przeszedł do junior ciężkiej, na pewno bym dziś jeszcze boksował – uważa Adamek. Dwukrotny czempion globu zakończył karierę z imponującym bilansem 50 zwycięstw (30 przed czasem) i 5 porażek.
TS/AG (AIP), Fot. Anna Kaczmarz