Słoik warszawski – to dobrze już ugruntowane w naszym języku określenie na osoby, które pracują, mieszkają, uczą się w Warszawie, ale nie pochodzą z tego miasta i najczęściej nie są zameldowane w stolicy.
Postanowiliśmy na nich – w tym na samych siebie! – spojrzeć z przymrużeniem oka i poszukać kilku najważniejszych cech, po których zawsze poznacie słoika na ulicach Warszawy. Start!
-Nazwa Warszawskie Słoiki wzięła się stąd, że osoby przyjezdne do Warszawy, najczęściej pracują w stolicy od poniedziałku do piątku, a na weekendy wracają do domów rodzinnych, skąd przywożą ze sobą domowe jedzenie zapakowane w słoiki. Na co dzień są bowiem zapracowani i nie mają czasu gotować, chcą także jak najwięcej pieniędzy zaoszczędzić, więc nie robią w Warszawie dużych zakupów i nie wydają w restauracjach. Ale to nie ich jedyne cechy! Po czym poznasz warszawskiego słoika? Przejdź do kolejnych slajdów.
-Nieodłączny atrybut „słoika” w podróży do biura w piątkowy poranek, bo najczęściej zaraz po pracy wsiada w pociąg lub autobus i jedzie do domu rodzinnego. Mordor na Domaniewskiej pełen jest – w piątek – stukotu kółek od walizek o bruk. Setki „walizkowiczów” można zobaczyć także w niedzielne popołudnie i przez cały poniedziałek. Słowem – pracownik biura z walizką w korporacji, to na 99 proc. przyjezdny.
-To najczęstszy – bo najtańszy i stosunkowo najbardziej komfortowy sposób dotarcia z Warszawy do wielu miast w Polsce. Dlatego „słoiki” korzystają z niego na potęgę. Jeśli chcesz załapać się na jedno z czerwonych siedzeń w strategicznych terminach – czyli w okolicy świąt, w piątkowe lub niedzielne popołudnie – bilet musisz rezerwować nawet na kilka tygodni wcześniej. 
-Słoika także łatwo poznać po jego….braku. Wyludniające się warszawskie ulice w ferie, wakacje, święta, weekendy to najlepszy znak tego, że zostali w niej tylko miejscowi. Tak więc jeśli Twojego znajomego nie ma w sobotę na ulubionej trasie biegowej w parku – to znak, że może nie jest z Warszawy.
-Większość odgrzewanych, mocno domowych posiłków w biurach to zdobycze „słoików” od mam i babć. Taki prowiant ma wiele zalet – nic nie kosztuje (za prąd do mikrofalówki płaci firma), wprowadza poczucie bezpieczeństwa (znajomy smak) i nostalgię za domem rodzinnym (nikt nie robi takiej zupy jak mama). Więc jeśli kolega obok Was w korpo kuchni je gołąbki – bądźcie czujni, raczej nie zrobił ich sam!
-Dla wielu „słoików” niedostępny obiekt pożądania. Nie wszyscy się na nią decydują, bo wymaga załatwienia formalności, w tym decyzji o tym, by rozliczać podatki w Warszawie. A to niektórych przyprawia o dreszcze. 
-„Słoikom” zdarza się mylić nazwy miejsc w Warszawie. Standardowo obrywa się Polu Mokotowskiemu (nazywane jest Polami Mokotowskimi), odmiana nazw dzielnic (np. „we Włoszech”, nie „we Włochach”) czy ulic (jestem „na Woroniczej”, nie „na Woronicza”).
-Nawigacja w telefonie to nieodłączne narzędzie poruszania się po mieście. „Słoiki” potrafią sprawdzać trasy pomiędzy np. Placem Teatralnym, a Pałacem Kultury. Reklamodawcy w aplikacjach nawigacyjnych zacierają ręce! 
-Wpisywanie „patelni” w Google Maps to jeden z łagodniejszych przykładów, który został nam podrzucony….
-Przy „słoiku” nie rzucaj raczej anegdotami, żartami i skojarzeniami związanymi z klubami Powiększenie, Utopia, Le Madame, Kamieniołomy czy 1500 m2 do wynajęcia. Pozwól raczej by upłynęło trochę czasu i wymyśl żarciki na temat bieżących miejscówek. Pawilony czekają.
-Duża część „słoików” mieszka w mieszkaniu dzielonym ze współlokatorami, mimo, że czasy studiów już dawno się skończyły. Bo raz, że taniej niż samemu (a koszty mieszkania w Warszawie mogą kruche słoicze serca przyprawić o zawał!), a do tego zawsze można liczyć na towarzystwo. Nawet niechciane. Dla niektórych zawsze to lepsze niż samotność.- nm aip