18 kwietnia 1926 roku o godzinie 17.00 rozpoczęła regularną emisję programów. W eter popłynęły wówczas słowa spikerki Janiny Sztompkówny: „Halo, halo, Polskie Radio Warszawa, fala 480”. Wcześniej, 1 lutego 1925 roku, został wyemitowany pierwszy próbny program ze stacji nadawczej Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego. Tę datę uznaje się za początek polskiej radiofonii.
W sierpniu 1925 roku koncesję na nadawanie programu ogólnopolskiego przez 20 lat otrzymała spółka Polskie Radio S.A. I to ona przejęła stację nadawczą PTR-u. Władze firmy od razu postawiły na rozwój ośrodków regionalnych, wychodząc z założenia, że ogólnopolskiego radia nie można przygotowywać tylko z Warszawy. Kolejno powstawały rozgłośnie w Krakowie, Poznaniu i Katowicach. 15 stycznia 1928 roku odezwało się Radio w Wilnie, równo dwa lata później – we Lwowie. Rozgłośnia wileńska szybko stała się kulturotwórczym ośrodkiem Polskiego Radia, gromadząc wokół siebie osobowości artystyczne, do których należeli między innymi Czesław Miłosz, Konstanty Ildefons Gałczyński czy Witold Hulewicz – autor pierwszych teatralnych audycji radiowych. To właśnie on w 1928 roku napisał specjalnie dla Polskiego Radia „Pogrzeb Kiejstuta” – pierwsze oryginalne słuchowisko, które także wyreżyserował. Siłą rozgłośni lwowskiej były jej rozrywkowe audycje dla dorosłych i dzieci. „Wesołej Lwowskiej Fali” z udziałem Szczepcia i Tońcia, czyli Kazimierza Wajdy i Henryka Vogelfängera, słuchała cała Polska.
Radio przyciągało wielkie umysły i talenty – pisarzy, dyrygentów, aktorów. Program reprezentował nowoczesny i wysoki poziom artystyczny. Już w latach 30. przeprowadzano transmisje z zawodów sportowych na świecie, dzięki którym słuchacze mogli się przenosić do najbardziej oddalonych zakątków. Wielkim wydarzeniem lat 30. były transmisje Konkursów Chopinowskich.
Kiedy Polskie Radio rozpoczynało działalność w 1926 roku audycji słuchało niespełna 5 tysięcy osób. Cały program był nadawany na żywo, głównie wieczorem. Większość czasu antenowego zajmowała muzyka.
Już rok po wyemitowaniu pierwszej audycji, w 1927, Polskie Radio – jako pierwsze na świecie – rozpoczęło międzynarodową wymianę programów. Wkrótce pojawiła się też możliwość przeprowadzania transmisji z koncertów czy zawodów sportowych z różnych miejsc na świecie. Radio szybko stało się nieodłączną częścią codziennego życia wielu Polaków. Było szybsze niż prasa i trafiało do osób, które nie potrafiły czytać.
Nie do przecenienia była rola Polskiego Radia we wrześniu 1939 roku. Ludność stolicy dowiadywała się tą drogą o sytuacji w mieście i o postępach walk. Radio budowało też poczucie jedności. Kiedy w pierwszych dniach września 1939 roku Niemcy zniszczyli radiostację w Raszynie, jej funkcję przejęła Warszawa Druga, nadająca od 7 do 23 września, między innymi słynne przemówienia prezydenta Starzyńskiego. Do 30 września emitowano jeszcze komunikaty na krótkofalówkach. Potem radio przeszło do konspiracji.
W PRL komunistyczne władze wykorzystywały radio jako instrument propagandowy. Istotną rolę odegrały wtedy rozgłośnie zagraniczne, jak Radio Wolna Europa, które przekazywały obiektywne, nieocenzurowane informacje.
Po 1989 roku Polskie Radio straciło pozycję monopolisty. W 2013 roku rozpoczęło nadawanie w systemie cyfrowym.
Dziś Program Pierwszy Polskiego Radia jest obecny w eterze całą dobę. Audycje przygotowuje ponad 120-osobowy zespół dziennikarzy, którym kieruje Michał Mońko. W ramówce słuchacze znajdą kilkadziesiąt cyklicznych audycji informacyjnych, publicystycznych, gospodarczych, sportowych, kulturalnych czy edukacyjnych, między innymi: „Sygnały Dnia”, „Cztery Pory Roku”, „Polska i Świat”, „Eureka” czy „Labirynt Historii”.
Polskie Radio stanowi jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa, której celem jest wypełnianie zadań radiofonii publicznej. Oferuje następujące programy: Jedynka, Dwójka, Trójka, Czwórka, Polskie Radio 24 i Polskie Radio dla Zagranicy, a także programy wyspecjalizowane, jak Radio Chopin czy Polskie Radio Dzieciom.
IAR